Ik stop. Zo, dat is eruit. Ik ga stoppen. Waarmee zult u denken, nou met de rallysport. Niet dat ik een actief rijder of navigator ben, meer een fan met een hobby. Deze fan gaat zijn fototoestel aan de wilgen hangen. Na het seizoen is het over met de pret, de lol en de gezelligheid. Ik stop.
Volgende vraag is meteen, waarom? Iedereen kent het rallyvirus en als je daarmee geinfecteerd bent, is er geen houden meer aan. Je zult elke wedstrijd die je maar kunt zien, zien. Elke dag enkele keren op internet kijken voor nieuwtjes, een vakantie ver weg van een internetverbinding is een drama. De lange afstanden rijden naar kleine plaatsjes als Hulst en Gemert. Maar ik ga dat rallyvirus tegen houden, de auto kan van zijn oudere dag gaan genieten. Er bestaat namelijk ook een andere vorm van het virus.
Iedereen die wel eens een ‘virusje onder de leden’ gehad heeft, weet dat een virus een lastig ding is. Je loopt er zomaar tegenaan en je kunt er niets tegen doen dan in bed liggen en uitzieken. Zo’n virus is actief en sloopt je cellen van binnenuit. Maar er zijn ook mildere vormen. Tegen sommige van die virussen loop je wel aan, maar vervolgens gaan ze verstoppertje spelen. Ze stoppen hun informatie tussen je eigen chromosomen. Dan kunnen ze jaren in je lichaam blijven zonder dat je er weet van hebt of last van krijgt. Een beetje als het rallyvirus, altijd aanwezig maar je hebt er geen last van.
Ik ga het rallyvirus verstoppen. Ik laat het een tukje doen. Omdat ik wat anders op de agenda heb staan. “Te druk”, hoor je sommige mensen wel eens zeggen. “Sorry, heb geen tijd”. Ik ga dat ook zeggen, ik heb ook geen tijd meer. En aangezien je niet op 2 plaatsen tegelijk kan zijn moet ik ergens voor kiezen. Dan kan het rallyvirus het beste even verstoppertje spelen en kan ik me bezig houden met de toekomst. Klinkt dramatischer dan het is maar het is nou eenmaal zo.
Grappig is wel dat die toekomst te maken heeft met virussen. Sommige virussen kunnen niet alleen mensen ziek maken, maar ook beter. Sommige virussen kun je voor je laten werken. Maar voordat je dat kunt doen is daar veel onderzoek voor nodig. De gevaren en de risico’s zijn te groot om lukraak dingen uit te gaan proberen op mensen. Daar ga ik me nu de komende 4 jaar mee bezig houden, misschien wel langer. En als ik dat ook nog ga combineren met een nieuw te bouwen huis, dan is de tijd op.
Maar ik ga het wel erg missen. De lange gesprekken, soms over helemaal niets. De lange avonden foto’s bekijken en bewerken, al denkt mijn vriendin daar anders over. De lange wandelingen naar een bepaalde bocht om daar weer dezelfde mensen tegen te komen. Uren lang zitten, staan of liggend te wachten op de eerste wagens. Het zien groeien van de startvelden en de professionaliteit bij de topteams. Het dichterbij raken door het werk aan deze site en de persvoordelen die daarbij kwamen. Het lachen over niets op een weggetje in oost-Nederland. Het bewonderen van de mannen en vrouwen met de ‘ballen in de broek’ en hoe ze met hun wagens om kunnen gaan. Het praten, denken, zuchten, bedenken, plaatsen en lezen van zoveel verschillende reacties op de diverse fora. Ik ga het allemaal missen, maar niet vergeten.
Want net als het virus wat me de aankomende jaren bezig gaat houden, weet ik ook het uiteindelijke lot van dat virus. Het virus speelt wel verstoppertje, maar daar komt een keer een eind aan. Ooit wordt hij gevonden en dan springt hij op. Meteen wordt hij actief en zal van zich doen spreken. Meteen zal de gastheer weten dat hij er is. Ik weet dat het rallyvirus ook zo is. Nu gaat hij verstoppertje spelen, maar als ik klaar ben zal ik hem zoeken. En als ik hem dan gevonden heb, zal hij ook weer actief worden. Dan zal hij weer tot uiting komen, daar ben ik van overtuigd. Daarom zeg ik ook; Tot ziens!
